Ölüm Meleğine Sığınmak

Neyin içinde olduğunu bilmeden yürüyor insan.
Farid Farjat ağlatıyor kemanı.
Ses de büyüyor sindirilemeyen anlarla.

Karanlık ayı hapsediyor yine,
Aslı görülmeyen güzel bir gece daha.

Zamanla anlamlanan
Günlük gibi kelimeler sayfada.
Ve okunan her hece eşlikte seyirsizliğe...

Düşünüyorum da;
Bir tek sen, kaç insandın?
Ve onlarca başkasından
Kaç bana baktın?
Kaçının gözlerinden aktın,
Kaçını hapsettin fotoğraflarda...

Geçmiş,
Geçer miymiş?
Geçseymiş...

Azrail gelmiş,
Önce kelimelerimi
Sonra,
Soluğumu alıp gidecekmiş

Korkuyorum be!

Ağlamak geliyor içimden...

Ama olsun,
Madem beceremiyorum yaşam denen bu illeti,
Felaketler zincirinden sökeceksen beni
Razıyım sana ölüm meleği...

Merhametine sığındığım yağmur
İlk kez değer gibi şimdi tenime.
Mezarlık çiçekleri de güzel kokar
İlk kez orada düşer tohumu soğuk tenime...